To Most Beautiful Island πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στις φετινές Νύχτες, συγκεντρώνοντας λιγότερο κόσμο σε σχέση με τις υπόλοιπες προβολές. Έχοντας ήδη στη πλάτη του το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο φεστιβάλ του Τέξας SXSW, όπου προβλήθηκε για πρώτη φορά ανάμεσα στα Baby Driver, Atomic Blonde και The Disaster Artist, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Άνα Ασένσιο φαινόταν πολλά υποσχόμενο.
Η Λουσιάνα, μια όμορφη κοπέλα που έχει φτάσει παράνομα έως την Νέα Υόρκη, προσπαθεί να επιβιώσει στο αφιλόξενο νησί κάνοντας διάφορες δουλειές, μέχρι που μια φίλη της προτείνει να την αντικαταστήσει σε ένα κοκτέιλ πάρτι. Η τροπή που θα πάρει η καινούρια της δουλειά θα μετατρέψει το Αμερικάνικο Όνειρο που θέλγει τόσους μετανάστες σε – παραδόξως λυτρωτικό – εφιάλτη.
Η ταινία έχει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες που, όμως, δεν σώζουν το κάπως υποτονικό αποτέλεσμα. Πλάνα από τον μικρόκοσμο κατσαρίδων ακολουθούνται από πλάνα των κατοίκων της Νέας Υόρκης να βαδίζουν νευρικά προς όλες τις κατευθύνσεις, σχεδόν σαν κατσαρίδες κι οι ίδιοι. Η δοκιμασία που θα περάσει η Λουσιάνα θα τη φέρει αντιμέτωπη με τον θάνατο της κόρης της, ενώ παράλληλα κρίνεται η δική της επιβίωσης. Βασισμένη σε προηγούμενη εμπειρία της Ασένσιο, που εκτός από τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει τόσο το σενάριο όσο και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Λουσιάνας, η ταινία σε βάζει σχεδόν μέσα στο δέρμα της πρωταγωνίστριας – με τον φακό να μην βρίσκεται ποτέ μακριά της – κι εντείνει την ηδονοβλεπτική αίσθηση που θυμίζει Πολάνσκι.
Ελαφρώς μονότονη και με διάρκεια μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να «στηρίξει», το Most Beautiful Island φάνηκε βαρετό. Αρκετά βαρετό. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο ως ταινία μικρού μήκους, ή ως κομμάτι κάποιας body horror ανθολογίας. Πρόκειται, ωστόσο, για ένα ντεμπούτο με ιδιαίτερη κεντρική ιδέα και άποψη, και η Ασένσιο μια αρκετά υποσχόμενη παρουσία.
THIS IS NOT A BLOG 