Έφτασε και το 2016 στο τέλος του, οπότε και εμείς είπαμε να γράψουμε ένα κειμενάκι ο καθένας με στιγμές, ταινίες, άλμπουμ, βιβλία και σειρές που ξεχωρίσαμε. Απολαύστε!
Το 2016 ήταν για μένα μια χρονιά όχι ακριβώς κακή, απλώς λίγο περισσότερο απότομη απ’ όσο θα ήθελα. Ξαφνικά βρέθηκα ενήλικη, και για να επιβεβαιώσει το σκληρό ’16 ότι το συνειδητοποίησα, φρόντισε να πάρει μακρυά τεράστιες μορφές της παιδικής κι εφηβικής μου ηλικίας, και να μας αναγκάσει να βάλουμε σε ένα άλλο, πιο ψηλό ράφι, όλες τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα που είχαμε συνδέσει μαζί τους. Όπως πάντα, όμως, χάρισε ταινίες, βιβλία, μουσικές, για να μας συντροφεύουν και να μας κάνουν να ξεχνάμε ή να θυμόμαστε, να δακρύζουμε από συγκίνηση και γέλια.
Και πράγματι το fangirl μέσα μου δάκρυσε από το γέλιο βλέποντας τον κάφρο Deadpool να ψάχνει τον Francis, και συγκινήθηκε από περηφάνια βλέποντας μια από τις πιο άρτιες ταινίες της σειράς στο Star Wars: Rogue One. Απόλαυσα to Nice Guys, κυρίως γιατί ως ταινία ήξερε να μην πάρει στα σοβαρά τον ίδιο τον εαυτό της, και χαμογέλασα με τα μικρά ιρλανδάκια του Sing Street και τη μουσική τους. Με κέντρισε ο αισθησιασμός και το ταλαντούχο καστ του A Bigger Splash, καθώς και η punk ατμόσφαιρα του θρίλερ Green Room (με τον Anton Yelchin να αποτελεί ένα φρέσκο,πολλά υποσχόμενο ταλέντο που μας στέρησε με τραγικό τρόπο το 2016). Αλλά από τις ταινίες που θα με ακολουθήσουν στον νέο χρόνο ξεχώρισα κυρίως το μοναδικό Train to Busan, θρίλερ με ζόμπι αλλά και πετυχημένη κοινωνική κριτική ταυτόχρονα, και το Manchester by the Sea, που δημιούργησε ολοκληρωμένους, άρτιους μέσα στα ελαττώματα τους χαρακτήρες και εξερεύνησε τη ψυχολογία τους με τρόπο ειλικρινή και ωμό.
Σειρές δεν είδα και πολλές, αλλά όσες τόλμησα να δω με άφησαν κάτι παραπάνω από ικανοποιημένη. Μιλάω φυσικά για τον άκρως φιλοσοφικό, βίαιο κόσμο του Westworld, που επιβεβαίωσε ότι η τηλεόραση έχει μπει για τα καλά στον τομέα της ανώτερης τέχνης. Για τα αγαπημένα πιτσιρίκια όλων και την νοσταλγική ’80s ατμόσφαιρα του Stranger Things, αλλά και την σαρκαστική διάθεση έναντι στα στερεότυπα και την σύγχρονη πραγματικότητα που έδειξε το Insecure.
Το 2016 μας στέρησε επίσης τον Leonard Coen, ο οποίος πρόλαβε να αφήσει πίσω του τον δίσκο You Want It Darker, με στίχους γεμάτους θάνατο, σεξ και Θεό, και την χαρακτηριστική φωνή του πιο γερασμένη, πιο βραχνή, αλλά κατά κάποιον τρόπο και πιο αληθινή και ωμή. Το Skeleton Tree από Nick Cave & The Bad Seeds θέλω να το ακούω μέσα σε απόλυτο σκοτάδι – έτσι κι αλλιώς ο πόνος και η θλίψη που κρύβει δεν είναι κάτι που εκφράζεται και μπορείς να δεις, αλλά περισσότερο τρυπώνει μέσα σου χωρίς να καταλάβεις το γιατί. Το Magma – αν και γενικότερα επιφυλακτική με τους Gojira – ήταν ένα από τα πιο δημιουργικά άλμπουμ τους, με το κάθε τραγούδι να σε τραβάει και να σε κλείνει στον μικρόκοσμό του.
Από λογοτεχνία ξεχώρισα τον Σταθμό Έντεκα της Emily St.John Mandel,που με έκανε να ερωτευτώ τους πλανόδιους ηθοποιούς του μετά – αποκαλυπτικού της κόσμου, καθώς και το Λίγη Ζωή της Hanya Yanagihara που με βύθισε μέσα στην δυνατή φιλία που απεικονίζει.
από την PanopticonBlues (σε ένα παράλληλο σύμπαν, Φαίη Ψηλού)
∼
by PsycoticFox a.k.a. Ellie Papakonstantinou
∼
Περίεργη χρονιά το 2016, το οποίο όλοι θα θυμούνται για τους πραγματικά πολλούς θανάτους αγαπημένων προσωπικοτήτων (και δεν αναφέρομαι στους θανάτους ηρώων του Game of Thrones). Παρ’ όλα αυτά όμως πιστεύω πως καλλιτεχνικά ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα χρονιά, αφού προσωπικά τουλάχιστον, έμεινα ικανοποιημένος τόσο από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όσο και από τους λίγους δίσκους που άκουσα.
Οι ταινίες που ξεχώρισα τη φετινή χρονιά χωρίς συγκεκριμένη σειρά είναι το Hush ως το αγαπημένο μου θρίλερ της χρονιάς, το Tickled για το περίεργο θέμα του, το οποίο κατέληξε να έχει και ενδιαφέρον, το Neon Demon για την πανέμορφη αισθητική του, το BvS για την αποδόμηση των εικονικών χαρακτήρων της ποπ κουλτούρας μας και το γεγονός οτι αποτέλεσε αφορμή για την εξερεύνηση της φιλμογραφίας του Snyder, το Handmaiden για την ανατρεπτικότητά του και το Rogue One, για την πρωτοτυπία του(δεδομένου οτι μιλάμε για Star Wars). Οι πιο αγαπημένες ταινίες όμως ήταν το Elle, για την θεματική του, που λίγοι σκηνοθέτες θα τολμούσαν να αγγίξουν, το Sausage Party, γιατί χρειαζόμαστε ταινίες που δεν σέβονται τίποτα, το La La Land που με έκανε να ξεχαστώ για δύο πολύ ευχάριστες ώρες και τέλος το Arrival, γιατί έπαιξε με την έννοια του χρόνου με ξεχωριστό τρόπο!
Από σειρές τώρα, δεν είδα πολλά πράγματα-που να προλάβω βέβαια με τόσες που βγήκαν και τόσο λίγο χρόνο;– αλλά από αυτές που κατάφερα να ολοκληρώσω ξεχώρισα το Preacher για την εκπληκτική του αισθητική και για τις προσδοκίες για ένα ακόμα καλύτερο μέλλον, καθώς και το Westworld για το βαθιά φιλοσοφημένο σενάριό του και την εξαιρετική αφηγηματική του δομή. Ιδιαίτερη θέση κατέχει στην καρδιά μου το νοσταλγικό Stranger Things, αλλά κυρίως το αριστουργηματικό Bojack Horseman που με την φετινή του τρίτη σεζόν έπιασε απάτητες κορυφές ποιότητας. Από αυτές που ήθελα να δω, αλλά δεν τα κατάφερα και ελπίζω να το κάνω σύντομα είναι το Atlanta, το οποίο φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.
Μουσικά τώρα τα πράγματα ήταν εξίσου ενδιαφέροντα. Αν και οι (καινούριοι) δίσκοι που άκουσα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήταν όλοι τους ένας και ένας. Ξεκινάμε με τον καινούριο των Opeth, o οποίος ήταν αρκετά καλός και συνεχίζουμε με το αριστουργηματικό πάντρεμα του Michael Jackson με το progressive Rock και τη Jazz, το Strangest Head Prevails των Thank You Scientist!
Το σημαντικότερο Έργο Τέχνης όμως, που τυχαίνει να είναι σε μορφή μουσικής, είναι το Blackstar του David Bowie. Ειδικά σε μια χρονιά γεμάτη θανάτους, θεωρώ πως είναι πολύ ελπιδοφόρο να βλέπεις έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο να δημιουργεί στα 69 του χρόνια έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του και να σκηνοθετεί τον “καλλιτεχνικό” του θάνατο. Με αυτό το τρολλάρισμα του Χάρου από τον Λευκό Δούκα κλείνω το κείμενό μου και σας εύχομαι καλή χρονιά!
Lorne Malvo(ή κατά κόσμον Λάζαρος Κολαξής)
THIS IS NOT A BLOG 