Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας
Πρωταγωνιστούν: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Μάνος Βακούσης, Ιωάννα Κολλιοπούλου
Θα ξεκινήσω με το εξής: πρέπει να ομολογήσω ότι ήθελα να μου αρέσει η ταινία. Ήθελα πάρα πολύ να δω μια ελληνική, καλοφτιαγμένη και εμπορική ταινία, ικανή να κόψει εισιτήρια και να κοντράρει τις ξένες παραγωγές στις ελληνικές αίθουσες. Thus, όπως συνήθως, απογοητεύτηκα. Θα παραθέσω απλώς την πλοκή:
Ο Δημήτρης Λαΐνας (Π. Δαδακαρίδης) είναι ένας μοναχικός, ιδιόρρυθμος αλλά πανέξυπνος καθηγητής εγκληματολογίας, που καλείται να βοηθήσει στην διαλεύκανση μιας σειράς φόνων οι οποίες συνδέονται με τον αριθμό 220 και διάφορα ρητά του Πυθαγόρα, που αφήνει ως “ενθύμια” ο δολοφόνος, ενώ στη πορεία θα έρθει αντιμέτωπος με τα δικά του ηθικά διλήμματα.
Οπότε, βασικά έχουμε τον κλασικό τύπο πρωταγωνιστή σε τέτοιου είδους ταινίες, για sidekick έναν αστυνομικό που με το ζόρι σκέφτεται ότι 1+1=2 ξέρω ‘γω, και μια πλοκή-κόπια του Se7en, αλλά με το ντόπιο twist του Πυθαγόρα και των αρχαίων ελληνικών αντί για θανάσιμες αμαρτίες. Εντάξει, σκέφτομαι, μην απογοητεύεσαι, θα το σώσει η σκηνοθεσία/η υποκριτική/το τέλος/το τέλειο ποπκορν. Αλλά δεν…
Θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν τόσο μια κακή στιγμή του Δαδακαρίδη (που τον θεωρώ πολύ καλό στη δουλειά του), όσο ότι του είχαν αναθέσει εξ’ αρχής έναν άχρωμο χαρακτήρα που δύσκολα μπορεί να του δώσει κανείς ζωή. Για να είμαι ειλικρινής, όλοι οι βασικοί χαρακτήρες της ταινίας ήταν άτονοι, και οι διάλογοι ήταν σύντομοι, μηχανικοί και φαίνονταν υπερβολικά στημένοι. Είχα την αίσθηση πως, ενώ η ταινία κυλούσε αργά, οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές ήταν τόσο χλιαρές που δεν σε επιβράβευαν. Και προς το τέλος είχα βαρεθεί αρκετά ώστε να μην με ενδιαφέρει καν ποιος το έκανε, τέλος πάντων.
Ωστόσο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι – για τα ελληνικά δεδομένα – πρόκειται για μία διόλου ευκαταφρόνητη παραγωγή, που αν πας σχετικά ανυποψίαστος και χωρίς να περιμένεις και θαύματα βλέπεται άνετα. Στα plus ορισμένες πινελιές όπως το πέρασμα του Φρανσουά Κλουζέ των “Άθικτων”.
2,5/5
