TV Series: You ( 2018- )

Τι κοινό έχουν το Gossip Girl και το You; Παίζει και στα δύο ο Penn Badgley σε creepy ρόλο; Είναι και τα δύο ένοχες απολαύσεις; Είναι και τα δύο εφηβικορομαντικοδράματα; Ναι, ίσως και όχι. Ο αγαπητός (;) Penn έχει το ρόλο ενός αδιάκριτου νεαρού και στις δύο σειρές, το Gossip Girl είναι σίγουρα ένα απολαυστικό guilty pleasure που για το είδος του είναι τόσο καλό που δεν χρειάζονται καν ενοχές, το You όμως ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα, το love story και το θρίλερ. Το αν το κάνει καλά είναι άλλο θέμα.

Λίγα λόγια για την υπόθεση. Νεαρός βιβλιοπώλης δεν πάει πολύ καλά στα μυαλά του και είναι λίγο stalker. Νεαρή συγγραφέας/κούκλα/φτωχή πλην τίμια φοιτήτρια ψωνίζει βιβλίο και φλερτάρει με νεαρό βιβλιοπώλη. Που να ‘ξερε η κακομοίρα. Ο βιβλιοπώλης λοιπόν, aka Τζο κάνει ό,τι κάνει ένας stalker που σέβεται τον εαυτό του. Τη βρίσκει στα social media, μαθαίνει που μένει, που σπουδάζει, ποιες είναι οι φίλες τες και με ποιον πηδιέται. Ύστερα υφαίνει σιγά σιγά τον ιστό του και οργανώνει το τέλειο σχέδιο για να την κάνει να ερωτευτεί μαζί του. Sounds fun. Και τα καταφέρνει, και τα πράγματα μπλέκονται and shit hits the fan και αρκετά με τα spoilers.

Ο Penn καταφέρνει να φέρει στην οθόνη τον χαρακτήρα ενός γλυκού ψυχοπαθή που δεν τα πάει καλά με το αίμα. Στο μυαλό του όλα είναι γλυκά, αθώα, αιτιολογημένα. Και αν κάτι κάνει αυτή τη σειρά να κερδίσει μερικούς πόντους παραπάνω, είναι το μυαλό του Τζο. Οι εσωτερικοί διάλογοι του ψυχοπαθή με το χαριτωμένο χαμόγελο και την αγγελική ψυχή την ώρα προσπαθεί να μας δικαιολογήσει τις πράξεις του, είναι η μισή απόλαυση της σειράς. Ούτε καν δικαιολογεί, απλά αναλύει τον λογικό, γι’ αυτόν, τρόπο σκέψης του.

 

Και μπορεί ο Τζο να είναι ένας χαρακτήρας αρκετά καλοδουλεμένος, όταν κοιτάμε τους υπόλοιπους όμως κάπου χάνεται η μπάλα. Η damsel in distress αποτελεί ένα ξεκάθαρο στερεότυπο της καλής και αγνής κοπέλας που πέφτει θύμα εκμετάλλευσης, που έχει καλές προθέσεις και όνειρα στη ζωή της αλλά προτιμά να συχνάζει με επιφανειακούς, κακομαθημένους πλούσιους που λατρεύει, κι ας μην έχει καμία όρεξη για τον τρόπο ζωής τους. Δεν ξέρω ποιον προσπαθεί να κοροϊδέψει, μάλλον τον ίδιο της τον εαυτό. Ο περίγυρος της αποτελείται από ανθρώπους που τα έχουν όλα αλλά θεωρούν την Μπεκ το απόλυτο it girl που πρέπει να αποκτήσουν. Είναι λες και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες υπάρχουν για να είναι ανταγωνιστές του πρωταγωνιστή και ο ρόλος τους είναι να αποτελούν αφορμές για τις πράξεις του.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον χαρακτήρα της Μπεκ. Μια κοπέλα με τελείως ασύνδετα χαρακτηριστικά. Ο βασικός της χαρακτήρας διακόπτεται από επεισόδια γεμάτα ψέματα, μεθύσι, ναρκωτικά και σεξ. Αυτή η συμπεριφορά είναι απόλυτα σεβαστή αλλά στη σειρά δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει απλά και μόνο για να δώσει στην πρωταγωνιστή πάτημα για τις πράξεις του και οριακά να ξεπλύνει στα μάτια του θεατή τα εγκλήματα του. Είναι κατά βάθος τέλεια, αθώα, το απόλυτο θηλυκό – έστω να μπορεί να είναι ερωτεύσιμη και από τον πρωταγωνιστή και από όλους του άλλους-, έχει όμως αδικαιολόγητα μια «ανήθικη» συμπεριφορά για να δικαιολογείται ο Τζο. Δεν θέλει και πολύ να σκεφτεί κάποιος ότι από τη στιγμή που η άλλη είναι “τσούλα και ψεύτρα” ότι παίρνει αυτό που της αξίζει. Και αυτό το κομμάτι του σεναρίου ήταν που με προβλημάτισε βλέποντας το. Καταλήγεις να χαίρεσαι που το θύμα παθαίνει ότι παθαίνει και που ο Τζο παίρνει αυτό που θέλει. Ο ψυχοπαθής stalker ρομαντικοποιείται και μοιάζει με τον ιδανικό άντρα. WTF?

Δεν μπορώ παρ’ όλα αυτά να μην παραδεχτώ ότι ο Penn κράτα τη σειρά πάνω του και ότι υπάρχουν στιγμές που η αγωνία και κάποια plot twists επανορθώνουν για τις άλλες ατέλειες. Και φυσικά το τέλος, που αν μη τι άλλο κάνει αυτές τις 10 ώρες να μην φαίνονται χαμένος χρόνος. Θα ήταν σίγουρα πιο υπέρ της σειράς αν προσπαθούσε να είναι περισσότερο θρίλερ παρά ρομαντική, διότι δεν χρειαζόμαστε και άλλες σειρές που εξιδανικεύουν τοξικές σχέσεις -το τοξικός δεν αρκεί καν στη συγκεκριμένη περίπτωση.