TV Series: Preacher

Την Κυριακή που μας πέρασε το Preacher ολοκλήρωσε την πρώτη σεζόν του και εμείς αντί του καθιερωμένου recap θα κάνουμε μια συνολική κριτική, δίχως spoilers, για την πρώτη σεζόν. Για το τελευταίο επεισόδιο, θα πω απλώς πως ήταν το καλύτερο της σεζόν με πολλές συγκλονιστικές εξελίξεις.

Στα δέκα επεισόδια της σειράς πρωταγωνιστεί Jesse Curter, ένας ιερέας στο Texas, στον  οποίον μπαίνει ένα θεικό πνεύμα δίνοντας του τη δυνατότητα να δίνει εντολές στους ανθρώπους και εκείνοι να τον υπακούουν. Προφανώς όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, γιατί η ανεξέλεγκτη χρήση της δύναμης δημιουργεί σταδιακά κάποια προβλήματα, αλλά εκτός αυτού δύο άγγελοι θέλουν να την πάρουν και να την επιστρέψουν εκεί που πρέπει, στον Παράδεισο. Σαν ιστορία λοιπόν, είναι αρκετά περίεργη και αυτό είναι παράλληλα θετικό και αρνητικό. Είναι θετικό, γιατί σίγουρα δεν έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο, αλλά και αρνητικό, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν θα μπορέσουν να αποδεκτούν το σύμπαν, το οποίο δημιουργεί η σειρά.

Όποιος αντέξει τη σχετικά αργή εξέλιξη της ιστορίας, θα αποζημιωθεί χάρη στην εξαιρετική σκηνοθεσία και φωτογραφία της σειράς, οι οποίεςδημιουργούν μια τρομερή ατμόσφαιρα, τους εξαιρετικούς χαρακτήρες-αγαπάω Cassidy- και τις στιγμές μαύρου χιούμορ και τρόμου που προσφέρονται άφθονα στα δέκα επεισόδια που είδαμε.

Ένα από τα μεγαλύτερα όμως προβλήματα της σειράς που ενόχλησε τον περισσότερο κόσμο ήταν η αργή εξέλιξή της. Σίγουρα, δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα γρήγορης εξέλιξης, αλλά δίχως αμφιβολία έχουμε δει και χειρότερες σειρές σε αυτόν τον τομέα, οι οποίες μάλιστα έχουν και μεγαλύτερη απήχηση. Όπως και να έχει όμως, αν και η σειρά θα μπορούσε να κινηθεί λιγάκι πιο γρήγορα, αυτή η εισαγωγική σεζόν ήταν πολύ σημαντική, καθώς έπρεπε να μας κάνει να συνηθίσουμε το περίεργο σύμπαν της, οπότε δεν θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Το αναγκαίο κακό δηλαδή. Με το φινάλε όμως, οι προσδοκίες για ένα καλύτερο και πιο πιστό στο comic μέλλον αυξήθηκαν.

Το δεύτερο εμπόδιο που η ίδια η σειρά έβαλε στους θεατές της ήταν η δομή της. Συγκεκριμένα, πάρα πολύ συχνά έδειχνε πράγματα και μετά απλώς προχώραγε παρακάτω, δίχως κάποια εξήγηση για το τι είδαμε. Απαντήσεις βέβαια δόθηκαν στο τελος σχεδόν για όλα τα ερωτήματα, αλλά σίγουρα όποιος είχε κουραστεί με αυτή τη λογική, δεν τις έμαθε ποτέ, αφού λογικά θα είχε ήδη παρατήσει τη σειρά. Προσωπικά, λάτρεψα αυτή τη διαφορετική προσέγγιση και δεν θεωρώ πως τα ερωτήματα που τέθηκαν εμπόδιζαν κάποιον από το να παρακολουθήσει την εξέλιξη της ιστορίας. Για παράδειγμα, η έλλειψη πληροφοριών για τον cowboy δεν δημιούργησε κανένα απολύτως πρόβλημα στην κατανόηση των υπόλοιπων γεγονότων. Ή το γεγονός ότι αργήσαμε να μάθουμε περισσότερα για το πνεύμα που κυρίευσε τον Jesse δεν ήταν κακό, καθώς μέχρι τότε είχαμε πάρει μια ιδέα του τι γίνεται από τα όσα μας είχαν δείξει. Έτσι, η σειρά απέφυγε στιγμές ενοχλητικού exposition με μεγάλη τσαχπινιά και χάρη.

Συνοψίζοντας λοιπόν θεωρώ πως η σειρά αξίζει το χρόνο σας. Θα σας κουράσει; Nαι. Θα πάρετε εύκολα απαντήσεις; Ούτε καν, αλλά στο τέλος θα έχετε δει ένα ιδιαίτερο μείγμα κωμωδίας και βίας μέσα σε έναν κόσμο δίχως ιερό και όσιο, το οποίο άφησε υποσχέσεις για κάτι ακόμα καλύτερο στις επόμενες σεζόν.

 

3.5/5*