Justice League: ένα βήμα μπρος, δύο πίσω…

Μια ερώτηση στιφογύριζε στο μυαλό μου μετά τη θέαση της Justice League: Για ποιόν αναθεματισμένο λόγο οι τύποι στην WB αποφασίζουν να μπουν στη διαδικασία πετσοκόμματος των ταινιών του Zack Snyder, από τη στιγμή που σε άλλες δύο περιπτώσεις η δικιά του εκδοχή αποδείχθηκε ανώτερη από εκείνη της εταιρείας;

Και εξηγούμαι. Το πρώτο μέρος μοιάζει με διαφημιστικά κλιπάκια, τα οποία μπήκαν το ένα μετά το άλλο(α, τι σύμπτωση, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΑ ΚΛΙΠΑΚΙΑ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΛΛΟ!!), ενώ μέχρι την πρόωρη κλιμάκωση της ταινίας δίνεται η αίσθηση πως μεγάλο μέρος του υλικού ξεχάστηκε σε κάποιον σκληρό δίσκο. Οι χαρακτήρες εισάγωνται με απόλυτα τσαπατσούλικο τρόπο, που εμποδίζει την όποια σύνδεση μαζί τους, ενώ τα απαράδεκτα ψηφιακά εφέ περισσότερο θυμίζουν μέτριο βιντεοπαιχνίδι, παρά blockbuster ταινία με προυπολογισμό μερικών εκατοντάδων εκατομυρρίων!

Εξίσου απογοητευτικό και το ανέμπνευστο soundtrack, το οποίο προσπάθησε να αντικαταστήσει την ενδιαφέρουσα προσέγγιση των Zimmer και Junkie XL, πουλώντας μας για άλλη μια φορά νοσταλγία, ξαναζεσταίνωντας μουσικά θέματα από παλιότερες ταινίες των δύο βασικών υπερηρώων.

Αν υπάρχει κάτι που “σώζει” την ταινία είναι η χημεία μεταξύ των μελών της και το χιούμορ, το οποίο λειτούργησε αρκετά καλά. Όλη η ομάδα, με καλύτερο τον Flash του Ezra Miller και κρυφό αστέρι των Cyborg του Ray Fisher, είναι εξαιρετικοί και αφήνουν υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Παρ’ όλα αυτά, στη συγκεκριμένη εκδοχή της ταινίας, απουσιάζει η οργανική ανάπτυξη της σχέσης τους και η ουσιαστική τριβή ανάμεσα τους που θα προσέδιδε κάποιο ενδιαφέρον από τη στιγμή που ο ανταγωνιστής της ταινίας πνίγεται μέσα στο κάκιστο CGI και την ανυπαρξία ανάπτυξης του χαρακτήρα του.

Τίμια μπορεί να θεωρηθεί η προσπάθεια της ταινίας να λειτουργήσει ως αλληγορία για σύγχρονα προβλήματα, όπως η καταστροφή του περιβάλλοντος, αλλά και πάλι τίποτα δεν τη σώζει από την τραγωδία.

Ναι, η ταινία είναι σε μεγάλο βαθμό διασκεδαστική, πράγμα επιθυμητό, δεδομένης της θεματικής πολυπλοκότητας του BvS, αλλά και του γενικότερου οράματος του Zack Snyder, ο οποίος σκόπευε να ολοκληρώσει την άτυπη τριλογία του με έναν πιο ανάλαφρο τρόπο. Τα προβλήματα, όμως, ξεκινάνε απ’ τα απαράδεκτα εφέ, συνεχίζονται με την έλλειψη ουσιαστικών εμποδίων για τους χαρακτήρες, αλλά και την απουσία ολοκληρωμένης πλοκής, αποτέλεσμα του ερασιτεχνικού μοντάζ. Με λίγα λόγια, το χιούμορ ήρθε, αλλά το βασικό πρόβλημα του DCEU, η αδυναμία των παραγωγών να εμπιστευθούν τους σκηνοθέτες που οι ίδοι διάλεξαν, πετσοκόβοντας το όραμά τους, είναι και πάλι παρόν και αυτή τη φορά έχει την ευλογία μεγάλου μέρους του κοινού και των κριτικών.

Διαβάστε επίσης: Με αφορμή την Justice League ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά στις μέχρι τώρα ταινίες του DCEU!