TV Series: Patrick Melrose

Βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του Edward St Aubyn, η νέα σειρά του Showtime έχει πρωταγωνιστή τον Benedict Cumberbutch στο ρόλο ενός εθισμένου playboy, ο οποίος με αφορμή τον θάνατο του πατέρα του, προσπαθεί να αφήσει στο παρελθόν την τραυματική παιδική του ηλικία και να φτιάξει τη ζωή του. Κατά τη διάρκεια των πέντε επεισοδίων, ένα για κάθε βιβλίο, παρακολουθούμε την προσπάθεια του Patrick για μια ζωή χωρίς εθισμούς.

Στην πρώτη σκηνή της σειράς, ο Patrick Melrose σηκώνει το τηλέφωνο και από την άλλη άκρη της γραμμής τον ενημερώνουν πως ο πατέρας του απεβίωσε. Κάτι τα ναρκωτικά, αλλά πολύ περισσότερο τα παιδικά τραύματά του, τον εμποδίζουν από το να θρηνήσει για τον πατέρα του, παρ’ όλο που τελικά θα πάει μέχρι τη Νέα Υόρκη για να παραλάβει τη στάχτη του. Μέχρι το τέλος του πρώτου επεισοδίου, η σειρά θα μας παρουσιάσει τον αυτοκαταστροφικό εθισμό του Patrick με τα ναρκωτικά και το ποτό. Παρ’ όλα αυτά, ο τριπαρισμένος πιλότος δεν αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της πορείας που θα ακολουθηθεί στη συνέχεια. Διατηρώντας το υπέροχο αισθητικά στυλ του εισαγωγικού επεισοδίου, δίνεται έμφαση στο τραυματικό παρελθόν του πρωταγωνιστή, ένα παρελθόν που σημαδεύτηκε από τον σαδιστή πατέρα του και την εγκληματική αδιαφορία της μητέρας του. Οι πολύχρωμοι τοίχοι της πανέμορφης βίλλας των γονιών του στη γαλλική εξοχή κρύβουν μυστικά που ήταν αρκετά, ώστε να καταστρέψουν τη ζωή του μικρού Patrick για πάντα.

O Benedict Cumberbutch σταθερά καλός, ανταποκρίνεται τέλεια στις απαιτήσεις του ρόλου του και πείθει ως ο ψυχολογικά ράκος playboy που προσπαθεί να προχωρήσει τη ζωή του. Μάλλον τη σημαντικότερη δουλειά την κάνει ο πιτσιρίκος που υποδύεται τον Patrick στην παιδική του ηλικία. Χωρίς πολλά λόγια, ούτε με υπερβολικές εκφράσεις, το βλέμμα και οι κινήσεις του μικρού αγοριού αποτυπώνουν με ανατριχιαστικό τρόπο τα τραγικά συναισθήματα που βίωνε. Από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζει ο Hugo Weaving ως ο σκατόψυχος και αηδιαστικός πατέρα του Patrick. Μπορεί να μην εμφανίζεται αρκετά συχνά, κυρίως στο δεύτερο επεισόδιο τον βλέπουμε, αλλά οι πράξεις του είναι αρκετές για να τον σιχαθούμε.

Πέρα από το ερμηνευτικό κομμάτι, η σειρά λάμπει και στην κινηματογράφιση. Κάθε πλάνο βάζει υποψηφιότητα για μια θέση στο υποθετικό δωμάτιο μου με τα καλύτερα πλάνα σειρών και ταινιών. Βέβαια, η σκηνοθεσία του Edward Berger δεν εξαντλείται στη στυλιζαρισμένη, ποπ φωτογραφία, αλλά αφήνει χρόνο στους χαρακτήρες να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, που δεδομένου του αρχικού υλικού, θα ήταν εγκληματικό να μην έκανε.

Εν τέλει, η σειρά καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στις δραματικές στιγμές, τις οποίες χειρίζεται με πολύ λεπτό τρόπο, αλλά και στο χιούμορ, είτε σε μορφή αυτοσαρκασμού, είτε σατυρίζοντας αρκετά συχνά τη βρετανική ελίτ. Λαμβάνοντας υπόψη και το υψηλό επίπεδο των ερμηνειών και της φωτογραφίας, η σειρά αποτελεί μια από τις καλύτερες φετινές τηλεοπτικές προτάσεις.